Rasyonal olarak odamdayım. Belli bir koordinat düzlemine sahip bu.
Gözlerim algılamıyor. Bu dinginlik. Savaşın ortasına çöreklenen, tartışmalar duyan bu kulaklar şimdi sessizliği işitiyor. Ölmüşüm ve ardımda sığınağımı bırakmışım, içine ders notları, filmler, kitaplar, fotoğraflar falan sığdırmışım gibi. Kurumuş çiçeklerimi ve cilt bakım ürünlerimi birileri gözyaşlarıyla bir hac mekanıymışçasına izleyecek. Bir dostun hediye ettiği ayıcık özenle düzeltilmiş yatağımın üzerinde bütün saygısı ve tezatıyla oturarak gelen misafirlere gülümseyecek. Buradan bir hayat geçmiş diyecekler. Evet. Benim cürümüm de bu(raya) kadarmış.
Belki bir insan kendini bu kadar terk etmemeli.
Buraya bir kayıt girmek istedim. Kişisel blogumdan bu yazı ama olsun. Affedicisiniz ve afiyettesinizdir inşallah.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder