iki gündür susuyorum. daha doğrusu susmaya çalışıyorum. ve o kadar çok sustum ki, o kadar çok içimden konuştum ki, artık kendi sesimden, bağırtılarımdan hatta ve hatta küfürlerimden rahatsız olmaya başladım.
'konu ne arkadaş?' diye soruyorsunuz sanırım şu an. konu şu arkadaşlar; bir türlü birbirimizi sevemememiz, insanoğlunun güzelliklerinin farklılıklarında gizli olduğunu göremememiz, reddetmemiz. konu nasyonalizm. konu faşizm. konu demokrasi (o neydi ki?). konu sensin. konu benim. konu zaten 'bizim' konumuz.
17 ocak 2012 tarihinde, Hrant Dink davasının bilmem kaçıncı duruşmasından sonra tek isteğim 'dünyaya rezil olmak' idi. kendimize rezil olmamız, kendimizi rezil etmiş olmamız yetmemişti. tüm dünya bizi konuşmalıydı. bir kez daha. bu kez daha güçlü. daha sert. ben zaten utanıyordum. daha en başından beri. insan olarak, bir Türk olarak utanıyordum. ama aramızda hala utanmayanlar, hatta utandığını söyleyenlere küfredenler vardı/var.
'hepimiz Ermeniyiz' cümlesine o kadar çok takıldı ki bazı insanlar, amacından saptırdılar olayı. yine başka yerlere çektiler. yine o meşhur 'şehitlere bu kadar ağlamadınız'(!) cümlesi duyuldu bir sürü insanın ağzından. saçma sapan ve gereksiz bir sürü kıyaslama yapıldı. ve bütün bunları yapanların anlamadığı bir şey vardı, insan olan herkes ayrım yapmaksızın 'ihtiyacı olan'ın yanında olurdu. insan olan insan için Türk ya da Ermeni, Müslüman ya da Hristiyan fark etmezdi. çünkü insan olan insan, önceliği milliyetine değil 'insan olma'ya verirdi.
ortada 5 yıl önce Türkiye'de sokağın ortasında öldürülmüş bir insan var. daha doğrusu artık ne yazık ki yok. bu insanın Ermeni olması olayın boyutunu değiştirmez. daha önemli ya da daha önemsiz kılmaz. insan olan için böyledir yani bu. ama 5 yıldır bir türlü çözülemeyen(!) bir dava, insanları aptal yerine koyar gibi saçma sapan bir sonuç.
sorun bu ülkede suçluların ellerini kollarını sallaya sallaya sokaklarda gezebilmeleri. sorun devletin bütün pisliklerden haberdar oluşu. hatta pisliklerin başrolünü oynaması. sorun bütün bu pisliklere karşı birlik ve beraberlik içerisinde karşı gelmemiz gerekirken bölünmemiz, parçalanmamız. sorun 'adalet'in, adaletsizin önde gideni oluşu.
Uğur Mumcu. Abdi İpekçi. Metin Göktepe. Hrant Dink. ve benim daha bilmediğim nice insan.
'hepimiz Ermeniyiz' cümlesine bu kadar takılacağınız yerde biraz düşünün. 'hepimiz insan mıyız?' diye. hem 'hepimiz Ermeniyiz' cümlesi, 'şerefli Türk vatandaşları'nın işlediği suçtan daha 'kötü' olamaz değil mi?
Ermeni değilim belki, ama insanı öldüren 'vatandaşlarım'dan(!) olmadığıma da eminim.
8 yorum:
bilemiyorum,bunu içtenlikle söyleyebilirim ki benim önceliğim insan olmak değil.
e ne peki?
ben yabancıların özellikle de türklerin sevilmediği bir ülkede yaşıyorum. 12 13 yaşına kadar 'ben kimim? ben neyim? ben nereye aitim' sorularıyla yaşadım. derken kendi kültürümü öğrenmeye, hatta 'yaşamaya' başladım. ve sevdim de. fakat sonra öğrendim ki ben zaten bir yere ait değilmişim. önemli olan 'insan' olmak/olabilkmekmiş.
ve dünyaya geldiğim, kendimi bildim bileli de sevmediğimi söylediğim şu ülkenin bana kattığı bir şey varsa, o da 'farklı olanı bilmek, ve sevmek'tir.
çünkü ben sevilmediğim bir ülkede 'ben şunları, bunları, bir de onları sevmiyorum' diyemem. demem de zaten. çünkü ben sevilmeyen tarafta olmak nedir, ezilmek nedir, annene babana milletine küfredilmesi demek nedir biliyorum.
bunları öğrendiğim günden beri de - çok klasik olacak belki ama aklıma başka bir şey gelmiyor - 'dünya vatandaşı'yım.
dünya ne tuhaf, insanlar falan..
insanın canını sıkan cok şey var ki. üzülüp kahrolmaktan bıktım. insan olmamayı seçiyorum
bilmem kaç yaşına gelmiş, umudunu yitirmiş insanlar gibi konuşmayın be.
ne gördük ki biz daha? yaş kaç? 18-19. adam olalım.
neyse.
yavrum demekki burda düşüncelerimiz farklı.benim önceliğimin insan olmamasının senin söyledikilerinle hiç bi bağlantısı yok.o yüzden kendimizi yormayalım.
Moradiography Cok felsefık bı yapıya sahıpsın galıba ?
bilmem.
Yorum Gönder