üzgünüm, eskisi gibi değil lunapark.

insanları sevmediğim bir dönemimdeyim. yine. bir kez daha. kimse samimi değil. sahte. hem de fazlasıyla. insanoğlunun en samimi - hatta belki de tek samimi - olduğu dönemi çocukluğu sanırım. belki bir de yaşlılık, bilmiyorum. istisnalar da vardır elbet. hayatının her ya da çoğu döneminde 'iyi' olan insanlar yani. ama çok azlar. o kadar azlar ki sanki hiçbir şey ifade etmiyorlar. görünmezler.
insanların değişmesi normal bir şey. 'kötüye yönelik' olmadığı sürece de tabii ki güzel bir şey. 'aynı tas aynı hamam' olmaktan çıkmalı sonuçta. farklı düşünmeye, farklı yollardan gitmeye, farklı yaşamaya çalışmalı. denemeli en azından. ama değişirken bile samimi değil insan. hiçbir yaptğında, hiçbir söylediğinde..insanın olduğu yerde samimiyet yok sanki. yiyip bitirmişiz. tükenmiş.
sevmesini bile bilmiyor. gerçekten sevdiği biri varsa eğer, o da kendisi. zaten kendini sevdiği için başkalarıyla vakit geçiriyor.  bugün sevdiğiyle yarın seveceği aynı olmuyor. her gün farklı biriyle sevişebiliyor. farklı farklı kişileri öpüp aynı şeyleri - aşkı - hissettiğini söyleyebiliyor. çok çabuk bağlanıp daha da çabuk uzaklaşıyor. işine gelmeyen bir şey olduğunda sıkılıyor. hep mutlu olmak istiyor. ama hep. fakat mutlu olmanın yolu bir türlü mutlu olmaya çalışmaktan, başkasını mutlu edip de mutlu olmaktan geçmiyor. mutlu edilmek istiyor. çünkü insan, hep istiyor.
anne, baba, kardeş, abi, abla, amca, teyze, eş, sevgili, arkadaş, dost ya da artık 'her kimse'; sıfatın, aradaki bağın bir önemi yok. sonuçta hepsi insan. ve insandan her bok beklenir.

ben artık bizi sevemiyorum.

ama iki gün sonra güzel bir insan yüzünden 'kendimize tapmayacağımızın' garantisini veremem.

ben de insanım.