hiç.

Tatil sonrası yataktan kalkamamak sanırım ilk kez bu kadar kötü bir etki bıraktı bende. Sabah gözlerimi açtım ileriden annemin sesini duydum. Hayır kalkmak istemiyordum. Kalkmayı bırak o an yaşamayı istemiyordum. Yaklaşık bir saat boyunca debelendim bunlar rutin saçma şeylerdi. Kaçmanın anlamı yoktu kalkıp girecektim o kafamın almadığı derslere.
İlk kez ağladım yataktan kalkınca. Utanmasam gidip anneme bile söylenecektim. İçimden -belki rahatlama amacından mı bilemiyorum- tonlarca küfür ettim. Hayatıma dair yaşadığım olumsuzluklar, bir kere de şansın benim yanımda olmuyor oluşuna.. Daha niceleri.
Düşünüyorum da hayat bunun gibi garip (bir o kadarda saçma?) şeylerle dolu benim için. Niye böyleyim sorusuna hiç cevap getiremiyor, her gün yeni bir kavramla boğuşuyorum. İlerisi mi? Ohooo, o bir sonsuzluk.
Çözüm olarak görmezden gelmeyi diliyor, bir nevi aptal olmak istiyorum. Belki şu an da aptalımdır. Peki kime göre?