eski postlar, eski postlar.

"Saat itibariyle 18 Ocak. Tanrı kar küresiyle oynuyor, çatılar beyazladı.


"Bir gün bir adam göğümü delecek" diye düşünürken durdum bir dakika. Belki yanlış masallar anlatıldığından buna inandım çoğu kadın gibi. Çünkü ilk önce gerçek bir kadın olmam için zarafetimin ve anaç bilgeliğimin kanıtlanmasına ihtiyacım var. Bu kanıtlama ancak başkasının aynasıyla oluyor, genelde heteroseksist bir düzlemde ve hayatının aşkının gelmesiyle. Yıllardır feminizmin söylediği şeyler. Belki bu işler böyle değildir. Belki ‘o’ gelmez, akbili bitmiştir. Ne yapacağız? Mesele derin. Sisli yollarda önümüzü görmeye çalışıyoruz. Kadın ya da erkek, mutluluğu başkalarının varlığıyla doğru orantılı olarak ölçmek tutarlı bir sonuç verir mi gerçekten? Hakikat kişinin kendi içinden dışına taşan şeyse, içine dönmeyi bilmeyen insanları neyle avutabilirsin? Mekanik olamıyorum. Zeki bir kadın olup olmadığımı da bilmiyorum. Kandırıldığımı anlayacak kadar akıllıyım lakin. Anlam dünyasını kendi yaratan kadınlar ne güzel. Bence onlara sarılmalıyız, bir avuç kadarlar. Dinlediğim bütün kadınlar, kendim dahil, yaratıcılığın aşkla harmanlanmasını ne güzel izliyorlar. Zaten "aşk orada öyle, bir kaya gibi durmaz; hep yeni baştan, ekmek gibi, yeniden yapılmalıdır."* Hem doyurucu, hem kemirgen.

İlişki meselesindeki tezatı iki bağlamıyla düşünüyorum: İlgi alanları kesişim kümesini oluşturmaya çalışmak ve onsuz dünyanın vasat olduğunu düşünmek. Açıkçası ilki/ilgi, benim için çok faydalı olmuştu. Entelektüel dünyanın sınırlarını genişletebilirsin çünkü. Futbol, siyaset, etimoloji, müzik ve benzer(ler)i. Bunun kötü yanı, ilişkide daha fazla entelektüel olanın yarattığı rekabet ya da G.’nin deyimiyle Freudyen birtakım zırvalar (çünkü sosyologlar psikoloji biliminin snopluğuna hafif bir tekme vurmalıdır). İkincisi ise hem birinci ile bağlantılı (çünkü flört ayrıca yeni bir alana ilgi demek ve elbette entelektüel eylem) hem de kişinin kendine verdiği değerle ilgili. Üretken olduğum dönemlerin çoğu mental olarak kalbimin arşa değip döndüğü** dönemlermiş. Bağımlılık ilişkisi ve paradoksu yakaladınız mı? Kendimizi tanımaya ihtiyacımız var. Kendi dilimizi, anlam dünyamızı oluşturmaya, üretkenliğimizi (artık) mekanik olarak taşırmaya ihtiyacımız var.

Aslında aşkımı itiraf etmeye gelmişken ve bir duyguyu bütün saflığıyla şurada var edecekken, her şeyin feminist manifestolaşmasını istemiyorum. Bazen dil taşar, çünkü dil taşabilen bir şeydir, nedensiz ve sonuçsuz, bağlamsız gider durur. Şimdi öyle gecelerin birindeyim; aşka dalarken üretmeye çalışıyorum ve Tanrı’nın tozunu üflüyorum."

*Ursula K. Le Guin ne güzel söylemiş.
*madem kalbimiz ancak öyle akıllanıyor: https://www.youtube.com/watch?v=ydIHRCKeZ28

anda.

Rasyonal olarak odamdayım. Belli bir koordinat düzlemine sahip bu.

Gözlerim algılamıyor. Bu dinginlik. Savaşın ortasına çöreklenen, tartışmalar duyan bu kulaklar şimdi sessizliği işitiyor. Ölmüşüm ve ardımda sığınağımı bırakmışım, içine ders notları, filmler, kitaplar, fotoğraflar falan sığdırmışım gibi. Kurumuş çiçeklerimi ve cilt bakım ürünlerimi birileri gözyaşlarıyla bir hac mekanıymışçasına izleyecek. Bir dostun hediye ettiği ayıcık özenle düzeltilmiş yatağımın üzerinde bütün saygısı ve tezatıyla oturarak gelen misafirlere gülümseyecek. Buradan bir hayat geçmiş diyecekler. Evet. Benim cürümüm de bu(raya) kadarmış.

Belki bir insan kendini bu kadar terk etmemeli.


Buraya bir kayıt girmek istedim. Kişisel blogumdan bu yazı ama olsun. Affedicisiniz ve afiyettesinizdir inşallah.

we exist

Herkese merhabalar öncelikle. Eski ritmime dönmeye başladığımı bu yazı ile kendi kendime müjdelemiş olacağım, bunalım nereye kadardı... Hepinizin yazı cici olsun. bkz. 3.01'deki Andrew Garfield'ın dansı gibi hareketlisinden.

Arcade Fire pek dinlemezdim. Son aylarda keşfetmeye başladım. Genelde bir şarkısını dinleyince takıntı yapıyor maalesef aynı şarkıyı playistte döndürüp duruyorum. We exist gibi.
Sözlerine dikkat etmezken ben, bugün klibi ile karşılaştım. Farkına vardım yeniden birşeylerin.
Farklılıklardan doğan dışlanmışlıklar gibi. Özellikle ülkenin zor zamanlar geçirmesi dışında iyi insanların olduğunu bildiğim LGBTİ topluluğuna selamlar olsun.

Bu arada grupla kaynaşmamı sağlayan şey zorlu psm'de gittiğim dijital devrim sergisi oldu. Şu gördüğünüz sitede (http://www.thewildernessdowntown.com/) we used to be wait  şarkısı gösterilmekte. Aslında bir interaktif film içerikli uygulama oluyor bu. Google maps ve çoklu browser kullanan, kullanıcıların vidyoyu kendi büyüdükleri eve uygun şekilde manipüle etmesini sağlayan bir website kısacası. Onlarca teknolojik ilerleme örneklerinin gösterildiği sergide en yakından ilgilendiğim şey bu oldu herhalde. Daha önce super mario oynamanın etkisi de olabilir :) Siteye girip oturduğunuz yada çocukluğunuzun geçtiği adresi yazınca klip başladıktan sonra bir anda evin önünden ve şehre dair görüntüler gelmeye başlıyor. Bir yandan küçük çocuk koşmaya devam ederken... Çocukluğumu hissettim resmen, kim mutlu olmaz ki?
Bence müzik piyasası böyle işlere bolca girişmeli. Müziğin en iyi pazarlandığı yer konserlerdeki görsel şovlar olmamalı sadece (dedi ve sırıttı geleceğin işsizi). Bu yüzden teşekkürler, Kanadalı dostlar :P

Ayrıca yeni mezun psikolojisi ile bu sene hayatımın fon müziği olarak Reflektor'u seçtim onu da tavsiye ederim.
It's just a reflektor!